Zdravo! Ditmaal schrijven we uit Budva en Zadar, respectievelijk de meest zuidelijke en de meest noordelijke Venetiaanse vestingsteden van weleer aan de Dalmatische kust. Twee weken terug ondertussen vertrokken we op maandagmorgen we uit het al te koele hooggebergte van Durmitor in de hoop een lift te vinden richting Ostrog-klooster, het belangrijkste bedevaartsoord voor de Serven en Montenegrijnen. Het klooster prijkt imponerend tegen een bergwand op 1000m hoogte en er kan vrij overnacht worden mits houder van een goed hart. De Zabljakse goegemeente op maandagmorgen bleek niet zo erg happig om 2 verkleumde toeristen mee te nemen op de achterbank, maar dat was zonder de werkmannen van Nicsic gerekend, toevallig de volgende stad op onze route!
Die mannen bleken supersympathiek, maar evenzeer kettingrokers en er was geen Bob aan boord, beter nog, zelfs de chauffeur dronk zijn pintje van achter het stuur. Volgende etappe vanuit Nicsic ging al even vlot en voor we het goed en wel realiseerde stonden we op 1000m voor een schitterend klooster met prachtige mozaieken en een horde devote medemensen. Wijzelf hielden van de sereniteit en het mooie avondlicht, de kerkelijke rituelen waren niet aan ons besteed. Maar wat me wel aanspreekt in de Orthodoxe stijl is het menselijke, eenvoudige en archaische. We sliepen op matjes voor de kapel met als gevolg dat de eerste preek ons wakkerschudde bij het ochtendgloren. op het einde van een smalle gang was een crypte van de heilige die de plek had gesticht indertijd toen de Ottomanen nog de regio overheersten, vandaar de hoge ligging.
Ons liftgeluk was nog niet op want bij de eerste duim stopte een sympathieke moeder met dochter die een leuke babbel en de perfecte bestemming hadden: hoofdstad Podgorica van waaruit we meteen doorreisden naar Skadar, het grootste meer van de Balkan, broedplaats en tijdelijk verblijf voor heel wat vogelsoorten, ondermeer Dalmatische pelikanen. Een prachtig zicht vanop de kayak en een heerlijke Grieks-Montenegrijnse sla verder was ons liftgeluk op. Dan maar ter plaatse overnacht in het dorpje. We zaten vlakbij Albanië en wilden de sfeer gaan snuiven bij de Albanese minderheid in het zuidoostelijke hoek van Montenegro. Het Albanese zat m voor ons vooral in de ettelijke minaretten aan de horizon. Memorabel was de GSM-verkoper die ons terloops ook nog de Science of Islam-brochure meegaf. Je weet nooit dat je 2 Westeuropeanen kan overtuigen van het grote gelijk. Het langste strand van wel 12 km ligt hier, maar het weer was niet helemaal je dat. Bij het ochtendgloren en de ochtenlijke regendruppels druipten we maar af richting noorden. De busrit was goed getimed, een schuilplaats voor de plensbuien en om 10u stonden we al in Budva, de badplaats bij uitstek in Crna Gora. De camping ligt verscholen in de stad, onze tent is een camouflage tussen de fruitbomen: perziken, citroenen, pruimen, noten en een grote loebashond als waker over onze spullen. Per scooter verkenden we de schitterende omgeving: schiereiland Lustica met verlaten baaien en groene heuvels, Kotor en Perast, schitterend gelegen in een reusachtige baai, eigenlijk meest zuidelijke fjord van Europa. De zeilschepen in Kotor deden ons likkebaarden en we schreven onze Hollandse schipper-kennis nog eens aan om te horen hoe zijn plannen ervoor stonden. Ons geluk kon niet op toen we prompt antwoord kregen dat we enkele dagen konden meevaren eind september, vanuit Skradin, midden Dalmatië. Wij richting Kroatië, met een tussenstop in Hercig Novi, de laatste Montenegrijnse haven met zalig zondagsstrand en snorkelwater.
Dubrovnik was een heerlijke plek ondanks het overtoeristische. We maakten kennis met 2 heel vriendelijke gepensioneerde zussen die een kamer verhuurden. De verhalen over familiebanden in Bosnië, recente verhuis voor, tijdens en na de oorlog zetten deze regio nogmaals in historisch perspectief.De Kroatische prijzen leunen tegen de Belgische aan, transport is hier zelfs duurder. Dit land wordt heel binnenkort lid van de EU. Aan de oppervlakte ziet het er hier allemaal heel net en georganiseerd uit. Corruptie op vele niveau`s tiert niet meer als voorheen maar er is nog wat werk aan de winkel me dunkt. `Kandidaat premier veroordeeld wegens onfrisse praktijken` en dergelijke verhalen doen een mens wel eens fronsen. Maar het is hier overheerlijk wandelen, zwemmen, samenzijn en genieten. Vorige dinsdag bewonderden we het Nationaal Park KRKA (heb geen klinkers weggelaten, spreek uit zoals je schrijft) en voeren aansluitend de haven uit richting Nationaal Park Kornati-eilanden met Gerrit de Schipper, de Hollandse Amerikaan die hier zeilend zijn zomers spendeert en geregeld ?opstappers´ meeneemt. Ditmaal waren wij de gelukkigen. Gerrits Nederengels was wat wennen. ´The island rechts is really amazing want er is een grote bay en een salt meer? en dergelijke frases. Best grappig. Eerste zeildag wel 40 zeemijl gevaren (ttz 60km) met wind tot 6 Beaufort met wind achterop en toch wel impressionante golven. Het water lijkt wel een ?wasmachine? met al die eilanden waardoor vele stromingen het door elkaar mengen. Donderdag gingen we aan wal en wandelden naar het dorpje Sali en het uitzicht op de kliffen. Allemaal heel mooi, Lien stond voor het eerst achter het stuur van een zeezeilschip en paste haar op het Veerse Meer geleerde manoeuvres vakkundig toe. Pieter hield het stuur stevig vast bij 5 knopen en genoot van het Kroatische snorkelwater. Gerrits extravagante levensverhalen waren voor ons een boeiend verhaal, hoewel Pieter er geen grotere Holland-fan op geworden is door Gerrits typisch Hollandse anti-Euro (asociale?) bashing. We toverden dag na dag een lekkere schotel voor de schipper en we waren allemaal tevreden. De afgelopen drie dagen op de boot waren heerlijk. Gisteren verhuisden we tot Zadar, onze laatste Kroatische halte waar we door het einde-seizoen langzaamaan zeldzame toerist worden. Straks nemen we de ferry naar het vlakbij gelegen eiland waar we wellicht gaan fietsen en zwemmen. Maar onze gedachten zitten al in België. Of was het Nepal? Dit begint helemaal een wereldreis-gevoel te worden. Van de Kroatische eilanden naar de Himalaya is zowat het grootste hoogteverschil dat je kan overbruggen. Het voelt heerlijk, we beseffen dat we bofkonten zijn. Soms voelen we ons verwend/bedorven, maar bovenal we voelen ons heel goed samen, en dat lijkt mij het allerbelangrijkste. Dinsdag vliegen we naar België. Donderdag vertrekken we alweer om naar Kathmandu te vliegen. De praktische organisatie haalt nu even de bovenhand. Zadar voelt ook al heel wat Westeuropeser dan Montenegro. We zitten voor enkele dagen in het onwerkelijke niemandsland van de bevoorrechte wereldreiziger die landen, klimaten, luchthavens en tijdzones even gemakkelijk wisselt als sokken. We zullen ons katholieke schuldmoraal maar even opzij schuiven en er heel hard van blijven genieten, nu het kan.

Onze volgende post wordt visueler, Aziatischer en hoger! Tot schrijfs beste lezers, hopelijk genieten jullie wat mee.
Dovijenja!