Kathmandu revisited

Vanuit de hoofdstad na een lange rondreis kunnen we melden dat de Nepali jungle nog neushoorns, ooievaars, krokodillen, herten en veel andere fauna herbergt. De rhino mochten we met eigen ogen aanschouwen en de olifanten zelfs berijden en wassen in de rivier. Schitterende dieren met hun wijze priemende oogjes. De Bengali tijger hebben we geroken en hij heeft ons zelf ongetwijfeld gezien. We zijn er nog steeds niet uit of we hem zelf wilden zien. Enkele spannende uren beleefd in Chitwan nationaal park en een ontspannen kampvuur met heerlijke junglekip met curry. Nu weer in de toeristenketel die Kathmandu is maar we plannen nog enkele dagen raften op de Bhote Kosi en vonden een heerlijk rustige plek om te bekomen van de busritten. Ons hoofd zit ook al wat in België want de laatste week is ingegaan en we zien er ook wel heel hard naar uit om de draad terug op te nemen en iedereen terug te zien!

Himalayan projects

www.himalayanprojects.brugseverenigingen.be

Hierbij wat promotie voor een schitterend project van iemand die we ontmoetten in Chitre rond Anapurna. Paul werkt er al 25 jaar met de lokale bevolking voor meer onderwijs en een betere gezondheidszorg. We waren er ook getuige van lokale dansen tijdens een lokaal festivalletje, een gezellige boel op z'n Nepalees dus.

Hoog in de bergen van de Himalaya in het Annapurnagebied van Nepal is er een dorpje, Chitre genaamd, waar er tot voor kort geen schooltje was voor de kleine kinderen en weinig medische voorzieningen.

Overlevingslandbouw op zeer beperkte terrasgronden met weinig of geen stimuli om de jongeren een toekomst te geven. Om deze en andere redenen werd deze vereniging zonder winstoogmerk Himalayan Projects opgericht, die lokaal op kleine schaal iets probeert te veranderen en stimuleren op het vlak van educatie, basis gezondheidszorg, cultureel bewustzijn en bewaring en tewerkstelling. Een heuvelrug in een oceaan van bergen.

over Gurkha's, Sadhu's, Boedha en Dhal Bat

Namaste! Na een lange radiostilte zijn we hier dan eindelijk terug met meer reisvertellingen. Deze keer schrijven we uit Tansen, een middelgroot stadje ten zuiden van de Himalaya range. We komen vanuit Pokhara en daarvoor van de Anapurna berg dat tegen China / Tibet ligt. Pokhara met al z'n faciliteiten voor toeristen was een herademing na het vele trekken en de lichte ontbering. We hebben heel wat beleefd ondertussen en weten niet wat eerst verteld.
Bergwandelen around Anapurna was een geweldige ervaring, fysiek,
landschappelijk, persoonlijk, cultureel... De eerste dag liepen we nog langs
rijstvelden gestaag omhoog, iets later over een kolkende stroom via
een hangbrug, dan eindelijk uitrustend met een heerlijke Dhal
Bat, de lokale all's favourite meal bestaand uit rijst, linzen, curry
met patat en als het meevalt wat groenten of kip. Zeer voedzaam en
meestal heel lekker, hoewel je er na een tijd liever geen 2 per dag
meer van hebt. We zaten ook in een Tibetaans klooster een
ceremonie te aanschouwen waarbij monniken spelend op hun blaas- en
slaginstrumenten Boedhistische mantra's reciteerden. We stegen op enkele dagen tijd gestaag van 1000m tot 3000m. Vanaf die hoogte moet een menselijk lichaam meer tijd krijgen om zich aan te passen aan het lager zuurstofgehalte op grote hoogte. In
principe mag je slechts 500m stijgen per etmaal. Aan de voet van de
berg staande kan je dus niet anders dan per dag 400m hoger te overnachten, zoniet overschrijd je mogelijks je fysieke limieten. AMS of Acute Mountain Sickness of hoogteziekte kan ongenadig toeslaan tot 6u na het stijgen. Het is dus kwestie van goed naar je eigen lichaam te luisteren en lichte hoofdpijn of duizeligheid serieus te nemen,
voldoende te drinken maar vooral niet te snel te stijgen. Zo
gezegd, zo gedaan en het bleek voor ons goed te doen om de
hoogte te trotseren. Enfin we hadden het af en toe heel lastig en
het uitzicht maakte veel goed. We sliepen de laatste nacht voor de
oversteek van de Thorung La pas op 4500m hoogte, met alle vrieskou van
dien. Elke 100m stijgen betekent immers ook een daling van +- een
graad Celsius. We ontmoetten heel wat leuke mensen onderweg naar de
pas. Canadese English teachers in Korea, een Hollandse kippenboer op
doorreis naar Australie, een Suydafrikaner, kortom een bont
allegaartje maar vooral de Nepali ontvangst in de hostels is
onvergetelijk. Nepali zijn vriendelijk tot lief, nooit opdringerig, altijd
behulpzaam en meestal minimaal Engelskundig. De porters sleuren tot
35kg op hun sloffen de berg op, meestal 2 grote toeristenrugzakken.
Ongelofelijk en eigenlijk onverantwoord vinden we. Zelf namen we noch
gids noch porter en dat was een prima keuze want het lukte prima. De rustdag in Manang zal
ons lang bijblijven door de eenvoud en charme van onze verblijfplaats en gastvrouw,
de relatieve overvloed aan verse groenten in onze maaltijden en het
gezellig keuvelen rond het houtvuur met louter lokale mensen. Het hele Anapurna gebied wordt goed beheerd op vlak van veiligheid en natuurbescherming dmv trekkersregistratie en ondermeer maatregelen om minder plastic waterflessen te verbruiken door het opzetten van
drinkwaterstations waar je je eigen fles kan bijvullen. Ook wordt
waar mogelijk koken op gas of kerosine gepromoot maar dit blijft heel duur
(25euro voor een gasfles is hier een fortuin) mede door het moeilijke
transport van de tanks -per ezel. Dus wordt er nog altijd meestal op
hout gestookt maar vaak wordt het bos heraangeplant. Vaak zagen
we ook solarcookers in een parabole spiegel waarbij volledig op de zon
wordt gekookt. Wel opvallend ook hoeveel coca-cola en snickers tot op
5400m geraakt is.
De dag van de hoogste klim moesten we van 4500m tot op 5400 en dan weer
1600m afdaling. Een flinke trek dus maar we verkeerden in behoorlijke
tot uitstekende vorm en genoten van het ijle boven 5000m-se
onwerkelijke hooggebergte. Daarboven dronken we een smakelijke
tomatennoodlesoep want ook daar was iets te krijgen, en zetten de
afdaling in. Afdalen is niet minder vermoeiend. temeer omdat plots een
heel ander spierenarsenaal in werking moet treden. Toen we op 3800m in
Muktinath aankwamen waren we dus pompaf maar tevreden. Toeval of niet,
maar Muktinath bleek een belangrijke bedevaartsoort voor Hindoes en
Boedhisten die van heinde en ver -lees: Zuid-India- komen om hun goden
en eigen ziel te zalven. Pieter zag er voor het eerst Sadhu's, mensen
die hun materiele bezit inruilden voor een ascetisch leven en de
bedelstaf en vond het wel boeiend om te zien maar heeft geen dergelijke ambities. We gingen er ook op de foto met menig Indier die ervoor bekend staan om op de foto met de toerist te willen, in plaats van andersom. Grappige mensen die Indiers, zo lang ze niet massaal
rond je te vinden zijn want alles aan je -van je armband tot je zakmes
lijkt voor hen intrigerend. Er was trouwens ook een heilig gaslek
dat een bewijs van Vishnu's bestaan zou moeten zijn. We hadden om
begrijpelijke redenen enig voorbehoud. De Hindoefestivals daar houden we anders wel van, zoals vandaag op onze wandeling toen we voor we het goed realiseerden stonden te dansen tussen tientallen zingende dorpelingen met hun Hare Rama-refrein. De heuvels die we vandaag op het uitstapje bewandelden zijn tot 1600m hoog, weer eens 1000m geklommen en evenveel afgedaald. Onze kuiten zijn wat aangesterkt dus. Opvallend hoe de meeste Nepali huppelend en ondertussen een praatje slaand ons voorbijspringen. Sterke mensen met een positieve instelling, dat zeker. De Britten hadden dat ook begrepen. Hoewel Nepal nooit werd door hen werd bezet, ronselde het Britse Rijk hier wel zijn elitetroepen. Gurkhasoldaten dienen tot de dag van vandaag bij de Britten en staan in voor de meest tricky
krijgersklusjes. Tot enkele jaren geleden waren ook de Maoistische rebellen
wreedaardige strijders voor hun politieke doelstellingen. Ze deinsden
er niet voor terug om hier en daar mensen zonder erbarmen een
letterlijk een kopje kleiner te maken. De krijgskunst pur sang. Het
gevecht woedt heden ten dage eerder in het parlement en onder
politici. Doet wat aan Belgie denken...
Morgen trekken we naar Lumbini, geboorteplaats van Siddharte Gautama,
beter bekend als Boedha himself, op zoek naar de Bodhi boom waaronder
hij het licht zag.

Anapurna circuit deel I

dag allemaal, een kort bericht uit Jomsom, het bergdorp met luchthaven in het midden van de Anapurna trekking van bijna 3 weken. We hebben de Thorung La pass bedwongen ttz zijn over de 5416 meter gewandeld zonder problemen, zien elke dag een compleet anders landschap, van rijstvelden over bos en riviervallei tot woestijn en sneeuwruggen. We genieten elke dag van lekker eten, zonnige hemels en op een of andere manier ook van de barkoude nachten en last but notleast van elkaar. Ons reisplan is verder wandelen tot aan het Anapurna basecamp op 4500m en vandaar naar Pokhara waar we iets goedkopere internetverbinding zullen hebben om een uitgebreid relaas door te sturen! Tot over een tiental dagen met veel meer geuren en kleuren! P.S. Iemand een koe verloren? P.S.2 Lien bedankt iedereen voor de verjaardagswensen. P.S.3 aan Jorijn: PC geen probleem

Kathmandu

Namaste! Ondertussen in Kathmandu verzeild, stad van duizend tempels en brommertjes. Prachtige stupa met ceremonie beleefd. Nepalees gezin aan jaarinkomen inclusief schoolgeld geholpen door middel van onvrijwillige schenking. eerste les in onthechting gehad die ik aan jullie mag doorgeven door middel van het gebrek aan foto's... camera gisteren immers gestolen, onverhoeds tijdens ontbijt. ogen nu maar dubbel de kost geven. onze posts zullen er hierdoor niet visueler op worden waarvoor excuses. prachtige architectuur in deze heel speciaal aandoende stad met bitter weinig infrastructuur. vannnacht meermaals gewekt door Tibetaans klaroengeschal van klooster in achertuin. vandaag vertrek naar Bandipur richting Pokhara, overmorgen start trekking Anapurna Circuit. hoofdletters verdwenen. stop. Nepali schrift onontcijferbaar. voor de rest alles tiptip! tot na de trek wellicht!

van Lake Skadar tot de Zadar-archipel

Zdravo! Ditmaal schrijven we uit Budva en Zadar, respectievelijk de meest zuidelijke en de meest noordelijke Venetiaanse vestingsteden van weleer aan de Dalmatische kust. Twee weken terug ondertussen vertrokken we op maandagmorgen we uit het al te koele hooggebergte van Durmitor in de hoop een lift te vinden richting Ostrog-klooster, het belangrijkste bedevaartsoord voor de Serven en Montenegrijnen. Het klooster prijkt imponerend tegen een bergwand op 1000m hoogte en er kan vrij overnacht worden mits houder van een goed hart. De Zabljakse goegemeente op maandagmorgen bleek niet zo erg happig om 2 verkleumde toeristen mee te nemen op de achterbank, maar dat was zonder de werkmannen van Nicsic gerekend, toevallig de volgende stad op onze route!
Die mannen bleken supersympathiek, maar evenzeer kettingrokers en er was geen Bob aan boord, beter nog, zelfs de chauffeur dronk zijn pintje van achter het stuur. Volgende etappe vanuit Nicsic ging al even vlot en voor we het goed en wel realiseerde stonden we op 1000m voor een schitterend klooster met prachtige mozaieken en een horde devote medemensen. Wijzelf hielden van de sereniteit en het mooie avondlicht, de kerkelijke rituelen waren niet aan ons besteed. Maar wat me wel aanspreekt in de Orthodoxe stijl is het menselijke, eenvoudige en archaische. We sliepen op matjes voor de kapel met als gevolg dat de eerste preek ons wakkerschudde bij het ochtendgloren. op het einde van een smalle gang was een crypte van de heilige die de plek had gesticht indertijd toen de Ottomanen nog de regio overheersten, vandaar de hoge ligging.
Ons liftgeluk was nog niet op want bij de eerste duim stopte een sympathieke moeder met dochter die een leuke babbel en de perfecte bestemming hadden: hoofdstad Podgorica van waaruit we meteen doorreisden naar Skadar, het grootste meer van de Balkan, broedplaats en tijdelijk verblijf voor heel wat vogelsoorten, ondermeer Dalmatische pelikanen. Een prachtig zicht vanop de kayak en een heerlijke Grieks-Montenegrijnse sla verder was ons liftgeluk op. Dan maar ter plaatse overnacht in het dorpje. We zaten vlakbij Albanië en wilden de sfeer gaan snuiven bij de Albanese minderheid in het zuidoostelijke hoek van Montenegro. Het Albanese zat m voor ons vooral in de ettelijke minaretten aan de horizon. Memorabel was de GSM-verkoper die ons terloops ook nog de Science of Islam-brochure meegaf. Je weet nooit dat je 2 Westeuropeanen kan overtuigen van het grote gelijk. Het langste strand van wel 12 km ligt hier, maar het weer was niet helemaal je dat. Bij het ochtendgloren en de ochtenlijke regendruppels druipten we maar af richting noorden. De busrit was goed getimed, een schuilplaats voor de plensbuien en om 10u stonden we al in Budva, de badplaats bij uitstek in Crna Gora. De camping ligt verscholen in de stad, onze tent is een camouflage tussen de fruitbomen: perziken, citroenen, pruimen, noten en een grote loebashond als waker over onze spullen. Per scooter verkenden we de schitterende omgeving: schiereiland Lustica met verlaten baaien en groene heuvels, Kotor en Perast, schitterend gelegen in een reusachtige baai, eigenlijk meest zuidelijke fjord van Europa. De zeilschepen in Kotor deden ons likkebaarden en we schreven onze Hollandse schipper-kennis nog eens aan om te horen hoe zijn plannen ervoor stonden. Ons geluk kon niet op toen we prompt antwoord kregen dat we enkele dagen konden meevaren eind september, vanuit Skradin, midden Dalmatië. Wij richting Kroatië, met een tussenstop in Hercig Novi, de laatste Montenegrijnse haven met zalig zondagsstrand en snorkelwater.
Dubrovnik was een heerlijke plek ondanks het overtoeristische. We maakten kennis met 2 heel vriendelijke gepensioneerde zussen die een kamer verhuurden. De verhalen over familiebanden in Bosnië, recente verhuis voor, tijdens en na de oorlog zetten deze regio nogmaals in historisch perspectief.De Kroatische prijzen leunen tegen de Belgische aan, transport is hier zelfs duurder. Dit land wordt heel binnenkort lid van de EU. Aan de oppervlakte ziet het er hier allemaal heel net en georganiseerd uit. Corruptie op vele niveau`s tiert niet meer als voorheen maar er is nog wat werk aan de winkel me dunkt. `Kandidaat premier veroordeeld wegens onfrisse praktijken` en dergelijke verhalen doen een mens wel eens fronsen. Maar het is hier overheerlijk wandelen, zwemmen, samenzijn en genieten. Vorige dinsdag bewonderden we het Nationaal Park KRKA (heb geen klinkers weggelaten, spreek uit zoals je schrijft) en voeren aansluitend de haven uit richting Nationaal Park Kornati-eilanden met Gerrit de Schipper, de Hollandse Amerikaan die hier zeilend zijn zomers spendeert en geregeld ?opstappers´ meeneemt. Ditmaal waren wij de gelukkigen. Gerrits Nederengels was wat wennen. ´The island rechts is really amazing want er is een grote bay en een salt meer? en dergelijke frases. Best grappig. Eerste zeildag wel 40 zeemijl gevaren (ttz 60km) met wind tot 6 Beaufort met wind achterop en toch wel impressionante golven. Het water lijkt wel een ?wasmachine? met al die eilanden waardoor vele stromingen het door elkaar mengen. Donderdag gingen we aan wal en wandelden naar het dorpje Sali en het uitzicht op de kliffen. Allemaal heel mooi, Lien stond voor het eerst achter het stuur van een zeezeilschip en paste haar op het Veerse Meer geleerde manoeuvres vakkundig toe. Pieter hield het stuur stevig vast bij 5 knopen en genoot van het Kroatische snorkelwater. Gerrits extravagante levensverhalen waren voor ons een boeiend verhaal, hoewel Pieter er geen grotere Holland-fan op geworden is door Gerrits typisch Hollandse anti-Euro (asociale?) bashing. We toverden dag na dag een lekkere schotel voor de schipper en we waren allemaal tevreden. De afgelopen drie dagen op de boot waren heerlijk. Gisteren verhuisden we tot Zadar, onze laatste Kroatische halte waar we door het einde-seizoen langzaamaan zeldzame toerist worden. Straks nemen we de ferry naar het vlakbij gelegen eiland waar we wellicht gaan fietsen en zwemmen. Maar onze gedachten zitten al in België. Of was het Nepal? Dit begint helemaal een wereldreis-gevoel te worden. Van de Kroatische eilanden naar de Himalaya is zowat het grootste hoogteverschil dat je kan overbruggen. Het voelt heerlijk, we beseffen dat we bofkonten zijn. Soms voelen we ons verwend/bedorven, maar bovenal we voelen ons heel goed samen, en dat lijkt mij het allerbelangrijkste. Dinsdag vliegen we naar België. Donderdag vertrekken we alweer om naar Kathmandu te vliegen. De praktische organisatie haalt nu even de bovenhand. Zadar voelt ook al heel wat Westeuropeser dan Montenegro. We zitten voor enkele dagen in het onwerkelijke niemandsland van de bevoorrechte wereldreiziger die landen, klimaten, luchthavens en tijdzones even gemakkelijk wisselt als sokken. We zullen ons katholieke schuldmoraal maar even opzij schuiven en er heel hard van blijven genieten, nu het kan.

Onze volgende post wordt visueler, Aziatischer en hoger! Tot schrijfs beste lezers, hopelijk genieten jullie wat mee.
Dovijenja!

Crna Gora = Montenegro -> Sinjajevina

Hier zijn we terug in de digitale wereld na enige tijd in het meest authentieke stuk Crna Gora (Servisch voor Montenegro) tot nog toe namelijk Sinjevina. Dit is een stukje gelegen tussen Mojkjovac en Durmitor. We hadden het plan opgevat dit te stappen ipv met de bus te doen. Na een dagje stappen door groene weiden echter heel veel nattigheid, lees: bakken regen uit de lucht en dikke mist, rollende donder die zeker 15 sec aanhoud en bliksemschichten die je het gevoel geven dat de tent in brand staat (deze keer gelukkig wel iets verder van onze neus verwijderd). Het heeft zeker ook zijn charmes. Een dagje tenten drong zich echter op waarbij: boekje lezen, wie is het spelletjes, een ontmoeting met een herder en eten de hoogtepunten van de dag vormden. De ergste regen was dan toch voorbij en de dag nadien wandelden we verder door prachtige desolate landschappen die wel Oezbekistan of een ander -stan zouden kunnen zijn. Dit hoogland wordt bewoond door voornamelijk herders met hun immense kuddes schapen, soms een paar koeien en uitzonderlijk eens een paard.

De paar inwoners van dit inland verrasten ons met fenomenale gastvrijheid. Bij een lieve oude dame uitgenodigd op ontbijt met verse koemelk en zelfbereide kaas incluis rakia -jaja zelfs voor de middag. Terwijl zij verder spinde verorberden we deze heerlijkheden. Gezien ons gebrek aan detailkaart even gedoold maar dat maakte het intens reisgevoel er niet minder op. Telkens een silhouet van een herder of andere lokale mens op een heuvel opdook leek ons dat enigszins bedreigend maar bleek die bij nader inzien ongelofelijk hartelijk. De mensen riepen ons toe en ik moet zeggen dat ik nog nooit zo n klokken van stemmen heb gehoord. 'Black cat, white cat' personages bij de vleet. Ons Servo-Kroatisch verbetert met de dag, uit noodzaak want vaak moesten we echt de weg vragen. Er zijn vele wandelwegen, vaak aangeduid, maar niet altijd overduidelijk welke richting precies. Na nog een nachtje in de immense grasvlakten op 1700m hoogte, bereikten we na een drietal dagen `wildernis` de asfaltweg richting Zabljak, het bergoord bij Durmitor. Een taxi snelde voor onze ogen voorbij. Kans gemist. Maar de volgende chauffeur bleek ons weeral goedgezind. Hup naast de chauffeur in een aftandse truck uit de 50ties met een winterlading hout voor enkele gezinnen. Hij bleek zelfs familie in Belgie te hebben. Hotsend en botsend bereikten we Zabliak. Het ski / trekkersstadje Zabljak was ooit de uitvalsbasis van de Partizanen in WOII van waaruit het verzet tegen de nazis en Tjetnicks werd georganiseerd. Niets meer van te merken nu. Het beste verzet is voor de vele MTBers nu zo klein mogelijk, gezien de fikse hellingen.

Jammergenoeg ontrekken de bergen zich aan ons zicht, meer en meer en meer wolken en meer mist en regen en koude. Het is hier koud en vochtig en eigenlijk iets *te* van die twee om te kamperen. Ik heb vandaag een wollen muts gekocht en Pieter een paar wollen sokken. Morgen zeggen ze dat het beter wordt dus we wachten nog tot morgen af, anders gaan we richting zee. Daar heb je eerder zuiders klimaat. Vandaag hebben we rond een prachtig meer gewandeld met immense dennen en sparren op de rand en deze namiddag gaan we een beetje van de zondagsrust genieten. Het is hier warme-wafels-met-warme-chocomelk-weer dus....

Zoals jullie horen genieten we ervan. Onze tocht door de hoogvlakte bracht ons terug in het juiste perspectief tov de immense natuurkracht. De warme ontmoetingen met herders en spinsters toonde ons hoe je ook anders kan leven. Op ons netvlies staan deze keer geen stenen gebouwen gebrand, maar immense grasvlaktes met rotsformaties waar de wind vrij door waait. Een heerlijk gevoel van vrijheid!

Lien en Pieter

GEEN WACHTWOORD MEER NODIG

Ik heb de instellingen veranderd dus als alles goed gaat zouden jullie me vanaf nu kunnen lezen zonder wachtwoord.

Groeten

Pieter