Namaste! Na een lange radiostilte zijn we hier dan eindelijk terug met meer reisvertellingen. Deze keer schrijven we uit Tansen, een middelgroot stadje ten zuiden van de Himalaya range. We komen vanuit Pokhara en daarvoor van de Anapurna berg dat tegen China / Tibet ligt. Pokhara met al z'n faciliteiten voor toeristen was een herademing na het vele trekken en de lichte ontbering. We hebben heel wat beleefd ondertussen en weten niet wat eerst verteld.
Bergwandelen around Anapurna was een geweldige ervaring, fysiek,
landschappelijk, persoonlijk, cultureel... De eerste dag liepen we nog langs
rijstvelden gestaag omhoog, iets later over een kolkende stroom via
een hangbrug, dan eindelijk uitrustend met een heerlijke Dhal
Bat, de lokale all's favourite meal bestaand uit rijst, linzen, curry
met patat en als het meevalt wat groenten of kip. Zeer voedzaam en
meestal heel lekker, hoewel je er na een tijd liever geen 2 per dag
meer van hebt. We zaten ook in een Tibetaans klooster een
ceremonie te aanschouwen waarbij monniken spelend op hun blaas- en
slaginstrumenten Boedhistische mantra's reciteerden. We stegen op enkele dagen tijd gestaag van 1000m tot 3000m. Vanaf die hoogte moet een menselijk lichaam meer tijd krijgen om zich aan te passen aan het lager zuurstofgehalte op grote hoogte. In
principe mag je slechts 500m stijgen per etmaal. Aan de voet van de
berg staande kan je dus niet anders dan per dag 400m hoger te overnachten, zoniet overschrijd je mogelijks je fysieke limieten. AMS of Acute Mountain Sickness of hoogteziekte kan ongenadig toeslaan tot 6u na het stijgen. Het is dus kwestie van goed naar je eigen lichaam te luisteren en lichte hoofdpijn of duizeligheid serieus te nemen,
voldoende te drinken maar vooral niet te snel te stijgen. Zo
gezegd, zo gedaan en het bleek voor ons goed te doen om de
hoogte te trotseren. Enfin we hadden het af en toe heel lastig en
het uitzicht maakte veel goed. We sliepen de laatste nacht voor de
oversteek van de Thorung La pas op 4500m hoogte, met alle vrieskou van
dien. Elke 100m stijgen betekent immers ook een daling van +- een
graad Celsius. We ontmoetten heel wat leuke mensen onderweg naar de
pas. Canadese English teachers in Korea, een Hollandse kippenboer op
doorreis naar Australie, een Suydafrikaner, kortom een bont
allegaartje maar vooral de Nepali ontvangst in de hostels is
onvergetelijk. Nepali zijn vriendelijk tot lief, nooit opdringerig, altijd
behulpzaam en meestal minimaal Engelskundig. De porters sleuren tot
35kg op hun sloffen de berg op, meestal 2 grote toeristenrugzakken.
Ongelofelijk en eigenlijk onverantwoord vinden we. Zelf namen we noch
gids noch porter en dat was een prima keuze want het lukte prima. De rustdag in Manang zal
ons lang bijblijven door de eenvoud en charme van onze verblijfplaats en gastvrouw,
de relatieve overvloed aan verse groenten in onze maaltijden en het
gezellig keuvelen rond het houtvuur met louter lokale mensen. Het hele Anapurna gebied wordt goed beheerd op vlak van veiligheid en natuurbescherming dmv trekkersregistratie en ondermeer maatregelen om minder plastic waterflessen te verbruiken door het opzetten van
drinkwaterstations waar je je eigen fles kan bijvullen. Ook wordt
waar mogelijk koken op gas of kerosine gepromoot maar dit blijft heel duur
(25euro voor een gasfles is hier een fortuin) mede door het moeilijke
transport van de tanks -per ezel. Dus wordt er nog altijd meestal op
hout gestookt maar vaak wordt het bos heraangeplant. Vaak zagen
we ook solarcookers in een parabole spiegel waarbij volledig op de zon
wordt gekookt. Wel opvallend ook hoeveel coca-cola en snickers tot op
5400m geraakt is.
De dag van de hoogste klim moesten we van 4500m tot op 5400 en dan weer
1600m afdaling. Een flinke trek dus maar we verkeerden in behoorlijke
tot uitstekende vorm en genoten van het ijle boven 5000m-se
onwerkelijke hooggebergte. Daarboven dronken we een smakelijke
tomatennoodlesoep want ook daar was iets te krijgen, en zetten de
afdaling in. Afdalen is niet minder vermoeiend. temeer omdat plots een
heel ander spierenarsenaal in werking moet treden. Toen we op 3800m in
Muktinath aankwamen waren we dus pompaf maar tevreden. Toeval of niet,
maar Muktinath bleek een belangrijke bedevaartsoort voor Hindoes en
Boedhisten die van heinde en ver -lees: Zuid-India- komen om hun goden
en eigen ziel te zalven. Pieter zag er voor het eerst Sadhu's, mensen
die hun materiele bezit inruilden voor een ascetisch leven en de
bedelstaf en vond het wel boeiend om te zien maar heeft geen dergelijke ambities. We gingen er ook op de foto met menig Indier die ervoor bekend staan om op de foto met de toerist te willen, in plaats van andersom. Grappige mensen die Indiers, zo lang ze niet massaal
rond je te vinden zijn want alles aan je -van je armband tot je zakmes
lijkt voor hen intrigerend. Er was trouwens ook een heilig gaslek
dat een bewijs van Vishnu's bestaan zou moeten zijn. We hadden om
begrijpelijke redenen enig voorbehoud. De Hindoefestivals daar houden we anders wel van, zoals vandaag op onze wandeling toen we voor we het goed realiseerden stonden te dansen tussen tientallen zingende dorpelingen met hun Hare Rama-refrein. De heuvels die we vandaag op het uitstapje bewandelden zijn tot 1600m hoog, weer eens 1000m geklommen en evenveel afgedaald. Onze kuiten zijn wat aangesterkt dus. Opvallend hoe de meeste Nepali huppelend en ondertussen een praatje slaand ons voorbijspringen. Sterke mensen met een positieve instelling, dat zeker. De Britten hadden dat ook begrepen. Hoewel Nepal nooit werd door hen werd bezet, ronselde het Britse Rijk hier wel zijn elitetroepen. Gurkhasoldaten dienen tot de dag van vandaag bij de Britten en staan in voor de meest tricky
krijgersklusjes. Tot enkele jaren geleden waren ook de Maoistische rebellen
wreedaardige strijders voor hun politieke doelstellingen. Ze deinsden
er niet voor terug om hier en daar mensen zonder erbarmen een
letterlijk een kopje kleiner te maken. De krijgskunst pur sang. Het
gevecht woedt heden ten dage eerder in het parlement en onder
politici. Doet wat aan Belgie denken...
Morgen trekken we naar Lumbini, geboorteplaats van Siddharte Gautama,
beter bekend als Boedha himself, op zoek naar de Bodhi boom waaronder
hij het licht zag.