Hier zijn we terug in de digitale wereld na enige tijd in het meest authentieke stuk Crna Gora (Servisch voor Montenegro) tot nog toe namelijk Sinjevina. Dit is een stukje gelegen tussen Mojkjovac en Durmitor. We hadden het plan opgevat dit te stappen ipv met de bus te doen. Na een dagje stappen door groene weiden echter heel veel nattigheid, lees: bakken regen uit de lucht en dikke mist, rollende donder die zeker 15 sec aanhoud en bliksemschichten die je het gevoel geven dat de tent in brand staat (deze keer gelukkig wel iets verder van onze neus verwijderd). Het heeft zeker ook zijn charmes. Een dagje tenten drong zich echter op waarbij: boekje lezen, wie is het spelletjes, een ontmoeting met een herder en eten de hoogtepunten van de dag vormden. De ergste regen was dan toch voorbij en de dag nadien wandelden we verder door prachtige desolate landschappen die wel Oezbekistan of een ander -stan zouden kunnen zijn. Dit hoogland wordt bewoond door voornamelijk herders met hun immense kuddes schapen, soms een paar koeien en uitzonderlijk eens een paard.

De paar inwoners van dit inland verrasten ons met fenomenale gastvrijheid. Bij een lieve oude dame uitgenodigd op ontbijt met verse koemelk en zelfbereide kaas incluis rakia -jaja zelfs voor de middag. Terwijl zij verder spinde verorberden we deze heerlijkheden. Gezien ons gebrek aan detailkaart even gedoold maar dat maakte het intens reisgevoel er niet minder op. Telkens een silhouet van een herder of andere lokale mens op een heuvel opdook leek ons dat enigszins bedreigend maar bleek die bij nader inzien ongelofelijk hartelijk. De mensen riepen ons toe en ik moet zeggen dat ik nog nooit zo n klokken van stemmen heb gehoord. 'Black cat, white cat' personages bij de vleet. Ons Servo-Kroatisch verbetert met de dag, uit noodzaak want vaak moesten we echt de weg vragen. Er zijn vele wandelwegen, vaak aangeduid, maar niet altijd overduidelijk welke richting precies. Na nog een nachtje in de immense grasvlakten op 1700m hoogte, bereikten we na een drietal dagen `wildernis` de asfaltweg richting Zabljak, het bergoord bij Durmitor. Een taxi snelde voor onze ogen voorbij. Kans gemist. Maar de volgende chauffeur bleek ons weeral goedgezind. Hup naast de chauffeur in een aftandse truck uit de 50ties met een winterlading hout voor enkele gezinnen. Hij bleek zelfs familie in Belgie te hebben. Hotsend en botsend bereikten we Zabliak. Het ski / trekkersstadje Zabljak was ooit de uitvalsbasis van de Partizanen in WOII van waaruit het verzet tegen de nazis en Tjetnicks werd georganiseerd. Niets meer van te merken nu. Het beste verzet is voor de vele MTBers nu zo klein mogelijk, gezien de fikse hellingen.

Jammergenoeg ontrekken de bergen zich aan ons zicht, meer en meer en meer wolken en meer mist en regen en koude. Het is hier koud en vochtig en eigenlijk iets *te* van die twee om te kamperen. Ik heb vandaag een wollen muts gekocht en Pieter een paar wollen sokken. Morgen zeggen ze dat het beter wordt dus we wachten nog tot morgen af, anders gaan we richting zee. Daar heb je eerder zuiders klimaat. Vandaag hebben we rond een prachtig meer gewandeld met immense dennen en sparren op de rand en deze namiddag gaan we een beetje van de zondagsrust genieten. Het is hier warme-wafels-met-warme-chocomelk-weer dus....

Zoals jullie horen genieten we ervan. Onze tocht door de hoogvlakte bracht ons terug in het juiste perspectief tov de immense natuurkracht. De warme ontmoetingen met herders en spinsters toonde ons hoe je ook anders kan leven. Op ons netvlies staan deze keer geen stenen gebouwen gebrand, maar immense grasvlaktes met rotsformaties waar de wind vrij door waait. Een heerlijk gevoel van vrijheid!

Lien en Pieter